Languit op de bank, een dekentje, een kop thee en een stapel tuinboeken erbij...ik ben er klaar voor! Laat maar komen die winter.
Die prompt komt. Met regen, hagel en sneeuw.
Ik zet de kachel wat hoger, steek een paar kaarsen aan en geniet.
Deze TuinVrouw staat in de winterstand. Héérlijk!!
Even niet naar de tuin, waar de kleigrond toch te nat is om er iets mee te beginnen.
Waar het onkruid in het spruitenbed daardoor inmiddels bijna even hoog staat als de planten zelf.
En waar de restanten van de verrukkelijke zomerbloeiers troosteloos over elkaar heen zijn gevallen.
Ieder jaar is daar hetzelfde goede voornemen: dit jaar gaan we de tuin netjes de winter in loodsen.
Opgeruimd, omgespit en gesnoeid.
De bedden strak en zwart.
De ramen van de kas glanzend schoon.
Gereedschap ingevet en in het gelid in de schuur, geduldig wachtend op het nieuwe tuinjaar.
En ieder jaar gaat het weer mis, meestal ergens in oktober.
Heel soms houden we vol tot in november.
Maar dan komt onvermijdelijk de klad er in.
We hebben geen zin meer.
Want te nat buiten. Of te koud. Of het stormt. Of het sneeuwt.
Er valt weinig meer te oogsten en ach, de winter is nog zo ver weg.
Tijd genoeg om alles op te ruimen.
Dan - ineens - is het december. Winter dus.
TuinMan waagt zich naar de tuin.
Soppend door het natte gras en glibberend over de vette klei bereikt hij zijn doel.
Dapper gaat hij aan de slag. Vastbesloten om enige orde in de chaos te scheppen.
Hij ruimt, hij knipt, hij veegt.
Een paar uur later zijn kas en schuur weer om door een ringetje te halen.
De rest van de tuin ligt er nog steeds troosteloos en gehavend bij.
Ik krijg een appje: 'De natuur weet vast het beste hoe het moet toch?'
Opgekruld op de bank, onder mijn dekentje, kan ik niet anders dan TuinMan gelijk geven.
De natuur weet heel goed hoe ze de winter door moet komen.
En van het voorjaar, dan zijn wij weer van de partij.
Tevreden app ik terug: 'Ja hoor, wij zijn winterklaar!'
